Elif Çiğdem Artan, müzecilik, şehir çalışmaları, dijital kültür, göç ve toplumsal cinsiyet alanlarında profesyonel ve akademik geçmişi olan bir sosyologtur. IGK-Center for Metropolitan Studies Berlin-New York-Toronto'nun DFG-doktora üyesi olarak, 2019 yılında TU Berlin'de Beşeri Bilimler alanında doktorasını aldı. “The Future of the Present: Autonomous Archiving of Activist Videos” başlıklı doktora araştırma projesinde; temellendirilmiş teori ve etnografik araştırma metodolojilerini uygulayarak New York ve İstanbul'daki İşgal hareketlerinden kalan dijital ortamda oluşturulmuş materyalleri inceledi.

Mayıs 2019 ile Eylül 2022 arasında Berlin'deki DaMigra'da (Dachverband der Migrantinnen e.V.) ırkçılık ve (hetero-)cinsiyetçiliğe dayalı şiddet üzerine araştırmacı olarak çalıştı. DaMigra'daki uzmanlığı, Almanya'da İstanbul Sözleşmesi'nin kapsamlı bir uygulamasının kesişimsel analizi üzerinedir. DaMigra-GREVIO-Shadow Raporunun ve hayatın her alanında herkes için eşit insan hakları talep eden çok sayıda siyasi makalenin yazarıdır.

Atölye çalışmaları yürüterek, konferanslar vererek ve makaleler yayınlayarak araştırma alanlarında küresel olarak aktif olmuştur. Araştırma projelerinin yanı sıra, Federal Alman Göçmen Kadınlar Derneği'nin (Bundesverband der Migrantinnen e.V.) Frankfurt Tarih Müzesi'ndeki arşiv kutusunun koordinatörü ve küratörüdür. Katılımcı müze projesi, kadınları kendi hikayelerinin yazarı ve dolayısıyla kendi kolektif seslerinin küratörü olmaya teşvik ediyor.

Proje: “Türkiye'nin İstanbul Sözleşmesi'nden Çekilmesinin Belgelenmesi ve Bu Kararın AB Üye Devletleri için Potansiyelinin Tartışılması” 

Cinsiyete dayalı ayrımcılık ve şiddet coğrafya ayırt etmiyor. Bugün Macaristan, Polonya, İtalya ve Almanya gibi Avrupa Birliği (AB) ülkeleri de dâhil olmak üzere, dünyanın çeşitli coğrafyalarında, muhafazakâr sağcı fikirlerden beslenen "antigender" (toplumsal cinsiyet karşıtı) hareketleri ortaya çıkmaktadır. Bu durum, din, dil ve ırk ayrımı gözetmeksizin kadınlara ve LGBTİ+ bireylere yönelik ulus ötesi insan hakları ihlallerini de gözler önüne seriyor. Bu nedenle, Türkiye'nin Temmuz 2021'de İstanbul Sözleşmesi'nden resmen çekilmesi münferit bir vaka olarak değil, kurumsal ve yapısal ataerkilliği teşvik edici daha kapsamlı Avrupa toplumsal cinsiyet politikalarını ortaya çıkaran buzdağının görünen kısmı olarak okunmalıdır. Toplumsal cinsiyet eşitliğine ilişkin Avrupa çapındaki bu tür sağ popülist siyasi söylemler, Batılı olmayan göçmen ve mülteci topluluklara karşı yükselen ırkçılık oranıyla birlikte, İstanbul Sözleşmesi’ni aileye yönelik bir tehdit olarak algılamıştır. Bazı Avrupa toplumlarında bireyin kendi geleceğini tayin etme hakkına karşı çıkan (hetero-)cinsiyetçilik (örneğin, üreme haklarının tanınmaması, toplumsal cinsiyet çeşitliliğinin kabul edilmemesi, toplumsal cinsiyet stereotipleriyle mücadele edilmemesi ya da eşcinsel evliliklere veya cinsiyet geçişine hak tanınmaması) nedeniyle İstanbul Sözleşmesi hâlâ birçok AB üye ülkesinde ne onaylanmış ne de tam kapsamlı bir şekilde uygulanmaktadır.

Bu araştırma projesi, 1990lı yıllardan beri aktif olan kuir-feminist hareketlere ve devletin "muhafazakâr aile" politikalarına artan vurgusuna odaklanarak, İstanbul Sözleşmesi’nin Türkiye'de yürürlükte olduğu on yılı incelemektedir. Çünkü Türkiye'nin herhangi bir uluslararası siyasi yaptırım olmadan İstanbul Sözleşmesi’nden çekilmesi, bir yandan sözde "AB-Türkiye Mülteci Anlaşması" çerçevesinde AB-Türkiye ilişkilerini, diğer yandan da artan "antigender" hareketleri karşısında İstanbul Sözleşmesi’nin AB üye ülkelerinde kesişimsel bir perspektiften tam kapsamlı bir şekilde uygulanma potansiyelini ortaya koymaktadır.